Het begon al rond een uur of twee. Een van de deuren werd
door de wind, in de regelmaat van een ferme mars, tegen het kozijn geslagen.
Mijn maatje schuifelt onrustig op zijn stoel heen en weer en loopt regelmatig
naar het raam om over de rivier te kijken.
Windkracht 5 hoor ik hem mompelen, terwijl hij de buienradar
nog een keer raadpleegt.
De rimpels in zijn voorhoofd verdiepen zich.
Jeroen moet het vandaag af laten weten omdat hij een hockey
tournooi heeft.
Vier uur, terwijl de regen tegen het raam striemt, krijgt
hij een SMS, dat Rein, de plaats van zijn vader in kan nemen. Een zucht van
verlichting gaat door de kamer. Voor mij een teken om het eten vandaag vroeger
op te dienen, mijn winterjas klaar te leggen en mij gereed te maken voor een
van mijn verantwoordelijkste taken van de werkweek.
Ik oefen nog even voor de spiegel: rechter arm omhoog en
toeteren, rechter arm omlaag, linker omhoog en weer toeteren. Hoe zat het ook
alweer met de minuten? Ik voel mijn onzekerheid weer oplaaien en denk aan de
stoeltjes op de kop van de landtong.
Het is 18.30 uur. Hij is niet meer te houden en sprint weg
op de fiets, richting de haven.
Ik lees nog even de startinstructie door. Op het schema, op
de binnenkant van de kastdeur, zie dat ik vandaag alleen de functie heb van
‘mental coach’. Opgelucht begeef ook ik me richting de arena.
Nadat ik het groene hek open heb gedaan en mijn fiets
geparkeerd heb, loop ik richting de landtong. In mijn ooghoeken zie ik negen
boten onrustig heen en weer zeilen, gefocust op de finishlijn en de toeter.
De spanning is voelbaar. Onder de vlaggen zitten Greet en
Euchenie, met Andra als rots in de branding. Ik ben laat, beluister ik uit het
eerste toetersignaal. De vlag wordt gehesen, de toeter bediend en de minuten
afgelezen. Het team loopt als een geoliede machine. Vanaf het water roepen twee
mannen: ‘hoe lang nog?’ en tot op de seconde nauwkeurig volgt het antwoord.
Niet dat ze het verstaan hebben, maar toch…. het is even contact met de
professionals.
Dan klinkt het verlossende signaal; de boten schieten
vooruit, elkaar de loef afstekend voor de beste uitgangspositie, om de Maas ook
deze vrijdagavond als eerste te veroveren.
Terwijl ik mezelf diep bewust ben van de bijzondere
verantwoordelijkheid, die we als officials hebben, vraagt Andra wie er een
wijntje lust. En tevreden met onze prestatie proosten we op weer een
succesvolle start.
De Onmisbare Gezellige Starters
Geen opmerkingen:
Een reactie posten