Nadat we de afgelopen dagen verwend waren met tropische
temperaturen, was het vandaag weer tijd voor de winterjas. Het waaide stevig en
toen we in de haven aankwamen was iedereen al druk in de weer met het tuigen
van de boten. Chanel had de boeien al uitgelegd om te voorkomen dat de zeilers
vandaag weer om de kotter moesten varen.
Omdat het botenbevrijdingsfront nog niet het gewenste
resultaat heeft opgeleverd, had Cher vandaag de taak om vanuit de sloep de twee
hulpbootjes te ondersteunen. Voorwaar geen sinecure, dus dat heb ik meteen maar
voor het nageslacht vastgelegd. (Ik weet niet of het met de snelheid van de
boot, of met mijn fotografeer kwaliteit te maken heeft, maar de kapitein is
nergens te bekennen)
Nog voordat we aan de startprocedure begonnen, lag de eerste
boot al om. Jeroen en Greet, net gesetteld om aan een romantische rondvaart in
een van de reddingsbootjes te beginnen, draaiden het gas wijd open en voordat
we als starters de eerste vlag hadden gehesen, hadden zij de boot al vlot
getrokken. De beide dames van de FJ, hielden het voor gezien en verdwenen om
het natte met het droge te verruilen.
De rest van het veld zeilde zenuwachtig in de buurt van de
startlijn, wetend dat we bij de minste geringste overtreding, de startprocedure
opnieuw zouden doen.
Maarten, hij kan het hier maar niet loslaten, ging als
eerste over de lijn en zou zijn koppositie niet meer afgeven. Jeroen die, naar
ik gehoord heb, bang is om te snel te starten, sloot aan toen de rest al
uitgebreid op de Maas voer.
Het was weer een prachtig gezicht om te zien hoe al die
zeilen, bezit namen van de rivier.
Na deze poëtische beschouwing drong de harde werkelijkheid
zich aan ons op: vijf kwartier zitten wachten, in windkracht 5, zonder koffie
en zonder koeken van de COOP, omdat Karin dit keer andere verplichtingen had.
Net toen ik bedacht dat ik volgend jaar misschien toch beter
zou kunnen opteren voor de feestcommissie, reed Greet als reddende engel haar
auto naar de startplek.
(Zelfs zij verlangt, na een uur in winterse omstandigheden
met Jeroen in hetzelfde schuitje te hebben gezeten, naar een warmere plek)
Vanuit de auto toeterden we gedrieën iedereen over de
finishlijn, waarbij de eerlijkheid mij verplicht te zeggen dat Andra als
diehard de hele tijd buiten heeft gestaan. (Overigens is dit om alvast te
oefenen voor het rechtop slapen in haar nieuwe tipi tent).
We sloten deze wedstrijd af met een klein feestje waar we
met elkaar de start van de zomer vierden. Volgende week nog een wedstrijdje
voor de achterblijvers en daarna vertrekt iedereen even naar andere oorden.
Half Augustus pakken we de wedstrijden weer op. Onze wereldreizigers zijn dan
vertrokken. We wensen ze een behouden vaart en voor volgend seizoen wil ik
iedereen vast waarschuwen: De J22 is bijna klaar!
Tot na de zomerstop, Mary
